Het is alweer een paar weken geleden dat we verslag hebben gedaan van onze kiwi-avonturen. We zijn even ontzettend geschrokken van het slechte nieuws rondom Jan's gezondheid. Gelukkig gaat het inmiddels beter en is Jan in ieder geval weer thuis. We worden goed op de hoogte gehouden door het thuisfront en dat is heel fijn nu we helemaal aan de andere kant van de wereld zijn. We hopen dat Jan snel weer de oude wordt!
In de tussentijd hebben we niet stil gezeten en zijn we tussen ons vorige blog en nu de hele westkust afgereisd, tot Takaka in het noorden, waar we nu zijn. In de 1,5 maand die we hier nu zijn, hebben we alle afstanden liftend afgelegd. En dat is best bijzonder, als je onze hele route op de kaart bekijkt. :)
In de tussentijd hebben we niet stil gezeten en zijn we tussen ons vorige blog en nu de hele westkust afgereisd, tot Takaka in het noorden, waar we nu zijn. In de 1,5 maand die we hier nu zijn, hebben we alle afstanden liftend afgelegd. En dat is best bijzonder, als je onze hele route op de kaart bekijkt. :)
Hoewel het liften ons nog steeds prima bevalt, hebben we besloten om voor het Noordeiland een auto te huren. Dat kost bijna niks omdat het inmiddels geen hoogseizoen meer is (19 dollar per dag excl. verzekering) en levert ons iets meer gemak en ruimte op (al moeten we die ruimte natuurlijk weer tijdelijk opgeven als we over 1,5 maand naar Australië vliegen). Natuurlijk gaan we ons positieve reiskarma wel teruggeven door dan ook wat lifters op te pikken!
Nadat we Charly en Tai gedag hadden gezegd en onze zinloze kiwizoektocht hadden opgegeven, stond ons volgende ritje ons alweer op te wachten. Deze keer met Eldert en Kim! We kenden Eldert en Kim nog van de eerste weken van onze reis toen we in Chiang Mai waren en nu ze rond dezelfde tijd als wij in Nieuw-Zeeland waren, leek het ons leuk om weer met elkaar af te spreken. Het was erg gezellig om ze weer te zien en fijn voor ons dat we onze liftduim weer een paar dagen rust konden gunnen. ;)
Kim en Eldert hadden zoveel gereden in Australie en het Noordeiland in zo'n moordend tempo afgelegd dat ze wel toe waren aan een paar dagen onthaasten. We bleven een paar dagen in het plaatsje Tuatepere, waar we met slecht weer een dagje binnen bleven hangen en een verborgen grot met glowworms ontdekten.
Daarna reden we door naar het ongelovelijk mooie uitzicht op Milford Sound in het fjordland gebied. En we liepen nog een deel van de Routeburn trek voor we verder reden naar lake Wanaka.
Lake Wanaka voelde als een vakantie binnen onze reis. De lucht was blauw, het water van het meer nog blauwer en het uitzicht van hoge bergen rondom het meer zorgde voor een wintersportgevoel. De camping was een stuk luxer dan we gewend waren, inclusief jacuzzi, muziek als je onder de douche stond en vervoer naar het dorpje. Toen we Eldert en Kim gedag zeiden naar hun volgende bestemming Chili, waren we allemaal weer helemaal bijgetankt.
Kim en Eldert hadden zoveel gereden in Australie en het Noordeiland in zo'n moordend tempo afgelegd dat ze wel toe waren aan een paar dagen onthaasten. We bleven een paar dagen in het plaatsje Tuatepere, waar we met slecht weer een dagje binnen bleven hangen en een verborgen grot met glowworms ontdekten.
Daarna reden we door naar het ongelovelijk mooie uitzicht op Milford Sound in het fjordland gebied. En we liepen nog een deel van de Routeburn trek voor we verder reden naar lake Wanaka.
Lake Wanaka voelde als een vakantie binnen onze reis. De lucht was blauw, het water van het meer nog blauwer en het uitzicht van hoge bergen rondom het meer zorgde voor een wintersportgevoel. De camping was een stuk luxer dan we gewend waren, inclusief jacuzzi, muziek als je onder de douche stond en vervoer naar het dorpje. Toen we Eldert en Kim gedag zeiden naar hun volgende bestemming Chili, waren we allemaal weer helemaal bijgetankt.
Omdat Nieuw-Zeeland een stuk duurder is dan ZO Azie, moeten we ons budget steeds goed in de gaten houden. We verblijven meestal op een basic camping en gunnen onszelf dan af en toe een paar dagen guesthouse en een echt bed in plaats van een matje. De eerste keren sliepen we om de kosten te drukken nog een paar keer op een slaapzaal. Dat bleek echter niet helemaal de beloning waar we op gehoopt hadden. Na drie keer de nacht te hebben doorgebracht naast een wereldkampioen snurken, besloten we voortaan maar weer in ons tentje te gaan liggen. Bij veel BBH guesthouses kan je trouwens gewoon in de tuin kamperen en ondertussen van de keuken, woonkamer en badkamer gebruik maken. Ideaal!
Onderweg naar onze volgende bestemming gletsjer Franz Josef, kwamen we tot een liftstop bij het niet noemenswaardige plaatsje Haast. Haast is meer het soort plaatsje waar je met haast doorheen rijdt. Naast onze liftplek reden bussen met toeristen af en aan om een lawaaierige tocht over de rivier te doen in een jetboat. We begrepen niet zoveel van deze vervuilende massa-attractie en toen we een paar uur later werden afgezet door een vriendelijke, van oorsprong Nederlandse man, die ons helemaal naar Franz Josef bracht, dachten we hetzelfde over de constante stroom vliegtuigjes en helicopters die over het plaatje, richting de gletsjer vlogen. Waarom zou je er niet gewoon naartoe lopen, het was tenslotte vlakbij!
Reinout had hier 7 jaar geleden al een bezoek gebracht en hoopte om mooi en helder weer. Helaas brak net als destijds het noodweer los toen we de volgende dag de track door de valei naar de gletsjer liepen. Wat echter wel veranderd bleek, was de omvang van de gletsjer. In 7 jaar tijd, had klimaatverandering ertoe geleid dat het ijs in de valei was afgenomen met een paar honderd meter in afstand. De enige manier om op de gletsjer te kunnen komen, was per helicopter op plekken die elke dag door rangers moesten worden goedgekeurd. Hoewel het triest was om te zien dat het slecht gaat met dit soort prachtige plekken in Nieuw-Zeeland, was het juist daarom ook wel heel bijzonder om deze plek nog bezocht te hebben, voor het over tien jaar misschien wel niet meer kan.
Reinout had hier 7 jaar geleden al een bezoek gebracht en hoopte om mooi en helder weer. Helaas brak net als destijds het noodweer los toen we de volgende dag de track door de valei naar de gletsjer liepen. Wat echter wel veranderd bleek, was de omvang van de gletsjer. In 7 jaar tijd, had klimaatverandering ertoe geleid dat het ijs in de valei was afgenomen met een paar honderd meter in afstand. De enige manier om op de gletsjer te kunnen komen, was per helicopter op plekken die elke dag door rangers moesten worden goedgekeurd. Hoewel het triest was om te zien dat het slecht gaat met dit soort prachtige plekken in Nieuw-Zeeland, was het juist daarom ook wel heel bijzonder om deze plek nog bezocht te hebben, voor het over tien jaar misschien wel niet meer kan.
Onze reis vervolgde zich naar Greymouth, waar we de laatste lokale biertjes dronken in de Monteighs brouwerij, voor onze volgende beproeving begon.
De eerste drie weken die Reinout alleen in Nieuw-Zeeland doorbracht, heeft hij na zijn zware bikkeltocht nog een paar nachten geslapen in Dunn's hut, een afgelegen berghut in de buurt van Arthurs Pass. Toen hij de hut binnen liep, zag hij meteen dat er iets ontbrak...
De eerste drie weken die Reinout alleen in Nieuw-Zeeland doorbracht, heeft hij na zijn zware bikkeltocht nog een paar nachten geslapen in Dunn's hut, een afgelegen berghut in de buurt van Arthurs Pass. Toen hij de hut binnen liep, zag hij meteen dat er iets ontbrak...
Er waren helemaal geen plekken om op te zitten! Het oude blik dat er stond, maakte niet echt een stabiele indruk en zag eruit alsof je er elk moment doorheen kon zakken. De hut werd beheerd door vrijwilligersorganisatie Permalat, die verantwoordelijk is voor het onderhoud van veel afgelegen backcountry hutten en de routes er naar toe. Maar omdat al het werk door vrijwilligers wordt gedaan, krijgt de ene (vaker belopen) route, meer aandacht dan de andere. Verblijven in Permalat hutten is donatiegebonden en je bent vrij om te geven wat je kunt missen. Reinout besloot dat hij deze hut wel wat terug wilde geven in de vorm van zitplaatsen voor vermoeide hikers. De organisatie van Permalat vond het een heel sympathiek idee. Omdat we zelf geen vervoer hadden, mailden we of iemand van Permalat ons wilde afzetten bij het begin van de hike. Jim was zo vriendelijk om ons te brengen en wilde ons ook weer ophalen naar vier dagen. |
Na de eerste dag hiken verbleven we in de lager gelegen Dillons hut. Daar maakte ik (Marjolein) 's avonds kennis met een (voor mij) nieuw Nieuw-Zeelands fenomeen; de sandfly. Lang voordat ik naar Nieuw-Zeeland reisde, had ik iedereen die eerder naar Nieuw-Zeeland was gereisd, al met afschuw horen vertellen over dit beestje, maar toen ik er dan eindelijk een zag, was ik verbaasd. Waren deze kleine, op fruitvliegjes lijkende vliegjes, nou echt zo'n probleem? Dat was tot het moment dat ze me begonnen te steken...en de bulten zo'n 2 twee weken daarna nog steeds jeukten! Toen het avond werd, nam het aantal zandflies aanzienlijk toe en bleven ze hongerig voor de deur hangen, tot we ons wel naar buiten moesten wagen om de afwas te doen of water te halen. De avond veranderede in een vampierfeestje, tot we ontdekten dat de vliegjes door de wind door de horren voor de ramen naar binnen werden geblazen...aarch!!
De Maori geloven dat God de sandflies heeft gemaakt, om te zorgen dat mensen weer aan het werk gingen, nadat ze in aanbidding naar de door hem zojuist geschapen Milford Sounds bleven staren.
Wie beweegt, heeft minder last van sandflies. En dat was precies wat we de volgende dag deden. Om bij Dunns hut te klimmen was het nog een flink aantal uur hiken. Het weer zat tegen en ik had het zwaar over het pad, dat steeds minder uit pad bestond en steeds meer uit losse stenen, riviercrossings langs en tussen steile rotsen en steile bospaadjes. Reinout moest niet alleen de krukjes dragen, maar ook nog eens Marjolein motiveren die liever op de krukjes wilde gaan zitten dan helemaal omhoog te klimmen. Na 7u lopen kwamen we dan toch bij de hut aan. Helaas met minder mooi weer dan de vorige keer, dus lekker zwemmen in Reinouts vorige keer ontdekte 'zwembad' in de rivier, zat er niet echt in. Maar we konden wel heerlijk bij de kachel zitten op de krukjes!
De Maori geloven dat God de sandflies heeft gemaakt, om te zorgen dat mensen weer aan het werk gingen, nadat ze in aanbidding naar de door hem zojuist geschapen Milford Sounds bleven staren.
Wie beweegt, heeft minder last van sandflies. En dat was precies wat we de volgende dag deden. Om bij Dunns hut te klimmen was het nog een flink aantal uur hiken. Het weer zat tegen en ik had het zwaar over het pad, dat steeds minder uit pad bestond en steeds meer uit losse stenen, riviercrossings langs en tussen steile rotsen en steile bospaadjes. Reinout moest niet alleen de krukjes dragen, maar ook nog eens Marjolein motiveren die liever op de krukjes wilde gaan zitten dan helemaal omhoog te klimmen. Na 7u lopen kwamen we dan toch bij de hut aan. Helaas met minder mooi weer dan de vorige keer, dus lekker zwemmen in Reinouts vorige keer ontdekte 'zwembad' in de rivier, zat er niet echt in. Maar we konden wel heerlijk bij de kachel zitten op de krukjes!
Na twee dagen terug hiken, kwam Jim ons weer halen. Omdat alle guesthouses in Greymouth vol waren, reden we mee naar Jim's woonplaats Punakaiki, waar we eigenlijk helemaal niet van plan waren heen te gaan. Maar toen we eenmaal onze tent hadden opgezet, keken we eens om ons heen en besloten we spontaan een dag langer te blijven; wat was het mooi hier! Grootste attractie van Puanakaiki zijn de pancake rocks, die zo heten, omdat ze eruit zien als stapels pannekoeken. Geologen hebben nog steeds geen idee hoe het komt dat de rotsen zich op deze manier hebben gevormd. Extra bijzonder zijn de blowholes in de rosten. Als je met het juiste tij heen gaat, zie je dit!
We hadden nog wel wat langer willen blijven, maar Panakaiki heeft geen PIN automaten en het geld was op, dus moest er weer gelift worden! Een Brits stel vijftigers op vakantie nam ons spontaan 3u in de auto mee, helemaal naar Richmond. Buiten de plaatselijke poolcompetitie, was er niet veel te doen in het plaatsje, dus zodra we konden, stonden we weer aan de kant van de weg.
Daar werden we opgepikt door een vriendelijke amicale man die zijn krantenrondje aan het rijden was en ons helemaal naar Takaka bracht. Officieel was hij gepensioneerd, maar hij bleef het rondje 6 keer per week rijden om even buiten de deur te zijn, hij pikte bijna dagelijks lifters op omdat hij het zo gezellig vond. Elke paar minuten draaide hij zijn raampje open, leunden wij naar achteren en swiepte hij heel behendig een stapel kranten naar buiten, tussen het passerende verkeer door. Hij beloofde ons dat we altijd met hem mee terug konden rijden als we wilden en eenmaal in ons guesthouse aangekomen bleek hij een lokale bekendheid en bleken er al meer backpackers via hem in Takaka te zijn aangekomen. Barefoot backpackers beviel ons zo goed dat we bijna niet meer weg wilden. Het leek wel alsof we in de woonkamer van een goede vriend beland waren. Gezellige mensen, een avond maakte iedereen eten en we bezochten de plaatselijke markt met een hele groep. Takaka bleek een relaxt hippieplaatsje. Ook reden we een dag mee naar het uiterste puntje van dit golden bay gebied, prachtig! Over een paar dagen is Reinout jarig en die dag gaan we doorbrengen bij in een Yoga retreat met een bierbrouwerij aan de overkant. Wij vermaken ons hier wel!
Meer foto's zien? Kijk dan onder het kopje foto's!
Daar werden we opgepikt door een vriendelijke amicale man die zijn krantenrondje aan het rijden was en ons helemaal naar Takaka bracht. Officieel was hij gepensioneerd, maar hij bleef het rondje 6 keer per week rijden om even buiten de deur te zijn, hij pikte bijna dagelijks lifters op omdat hij het zo gezellig vond. Elke paar minuten draaide hij zijn raampje open, leunden wij naar achteren en swiepte hij heel behendig een stapel kranten naar buiten, tussen het passerende verkeer door. Hij beloofde ons dat we altijd met hem mee terug konden rijden als we wilden en eenmaal in ons guesthouse aangekomen bleek hij een lokale bekendheid en bleken er al meer backpackers via hem in Takaka te zijn aangekomen. Barefoot backpackers beviel ons zo goed dat we bijna niet meer weg wilden. Het leek wel alsof we in de woonkamer van een goede vriend beland waren. Gezellige mensen, een avond maakte iedereen eten en we bezochten de plaatselijke markt met een hele groep. Takaka bleek een relaxt hippieplaatsje. Ook reden we een dag mee naar het uiterste puntje van dit golden bay gebied, prachtig! Over een paar dagen is Reinout jarig en die dag gaan we doorbrengen bij in een Yoga retreat met een bierbrouwerij aan de overkant. Wij vermaken ons hier wel!
Meer foto's zien? Kijk dan onder het kopje foto's!